Oparzenia

Stosowanie HBOT w leczeniu oparzeń spopularyzował przypadek – w 1965 r. Ikeda i Wada, którzy poddawali terapii HBOT górników zatrutych tlenkiem węgla, zaobserwowali w grupie leczonych pacjentów przyspieszone gojenie się oparzeń drugiego stopnia. Spostrzeżenie poparli serią doświadczeń na zwierzętach, które dowiodły, że zastosowanie HBOT powoduje redukcję obrzęku i przyspieszone gojenie. Japońskie doświadczenie wzbudziło zainteresowanie lekarzy z innych krajów – przeprowadzono bardzo wiele badań klinicznych, a ich wyniki okazały się niezwykle obiecujące.

Oparzenia tkanek miękkich charakteryzują się gwałtownym spadkiem ukrwienia. Liczne uszkodzenia ścian naczyń powodują obrzęki, obejmujące głębokie warstwy skóry i mięśni, które to nasilają uszkodzenia wywołane przez uraz. HBOT umożliwia przenikanie tlenu z kapilarów do miejsca uszkodzenia pomimo bariery, którą jest obrzęk i hipoperfuzja. Wzrost stężenia tlenu w okolicach rany oparzeniowej powoduje ograniczenie obrzęku, zmniejszenie utraty płynu przez uszkodzone naczynia oraz poprawę funkcji krążenia. Maleje ryzyko infekcji. Dla uzyskania optymalnych rezultatów trapię HBOT zaleca się wdrożyć jak najszybciej po urazie.

Przy leczeniu oparzeń dróg oddechowych HBOT zmniejsza obrzęk błony śluzowej oskrzeli. Dzięki temu poprawie ulegają warunki wymiany gazowej w płucach. Zmniejsza się również zastój żylny wokół rany oparzeniowej, co poprawia ukrwienie uszkodzonego obszaru. Nie bez znaczenia jest też działanie bakteriobójcze HBOT, chroniące przed infekcją dróg oddechowych.

 

Bibliografia:

Bilic I, Petri NM, Bezic J, Alfirevic D, Modun D, Capkun V, Bota B, Effects of hyperbaric oxygen therapy on experimental burn wound healing in rats: a randomized controlle study, UHM 2005, Vol. 32, No.1

Wada J, Ikeda T, Kamata K, et al., Oxygen hy[erbaric treatment for carbon monoxide poisoning and severe burn in coal mine (hokutanyubari) gas explosion. Igakunoayami (Japan), 1965; 5:53-57.

Wada J, Ikeda K, Kegaya H, Ajibi H, Oxygen hyperbaric treatment and severe burn, Jap Med J 1966, 13:2203-2206.