blog

Właśnie teraz, gdy pierwsze, żywsze promienie słońca oznajmiają nam o nieodwołalnym nadejściu wiosny, nie jest jeszcze za późno na pozyskiwanie znanego od setek lat w medycynie ludowej soku z brzozy. Ten płynący w brzozie życiodajny płyn zwany jest również bzowiną lub oskołą. Zbiera się go w okresie wczesnowiosennym i tradycyjnie wykorzystywany był właśnie w tym czasie dla oczyszczenia i wzmocnienia organizmu po drenującym nas z sił witalnych okresie zimowym.

Właściwości

Zgodnie z przekonaniami medycyny ludowej sok z brzozy ma właściwości antynowotworowe, łagodzi chorobę wrzodową i bóle reumatyczne. Sok ten zawiera aminokwasy, witaminy, cukry proste, sole mineralne, fenolokwasy i terpeny. Poza tym jest bogaty w triozy, pentozy i heksozy, które błyskawicznie wnikają do komórek i mogą być przez nie wykorzystywane jako materiał energetyczny i budulcowy. Działa wzmacniająco i regenerująco na układ odpornościowy. Ma właściwości oczyszczające wspomagając usuwanie zbędnych metabolitów oraz ksenobiotyków. Stymuluje filtrowanie w przewodach moczowych przyspieszając wydalanie moczu oraz zapobiegając tworzenie kamieni nerkowych. Sprzyja prawidłowej pracy jelit dzięki zawartej w nim ksylozie, która przyspiesza pasaż treści pokarmowej. Ponadto za sprawą obecnych w nim cukrów prostych jest doskonałym prebiotykiem promując rozwój korzystnej flory bakteryjnej. Działa korzystnie również u osób cierpiących na wrzody lub nieżyt żołądka. Dodatkowo dzięki dużej zawartości soli mineralnych sok z brzozy jest doskonałym źródłem biopierwiastków i sprawdza się jako napój izotoniczny i energetyzujący.

Warto też wspomnieć o zewnętrznym zastosowaniu soku. Tradycyjnie wykorzystywano go do pielęgnacji włosów i skóry. Zawarte w nim związki są łatwo przyswajalne przez skórę. Doskonale sprawdzają się również okłady na oczy – likwidują zmęczenie oczu, stany zapalne, cienie i worki pod oczami.

Pozyskiwanie

Sok z brzozy pozyskuje się nawiercając niewielki otwór w pniu drzewa. Nadający się do tego okaz musi mieć minimum dziesięć lat. Z doświadczenia wiem też, że czasem zbyt gruba kora utrudnia procedurę nawiercania w związku z czym lepiej wybrać egzemplarz z mniej okazałą korą. Otwór powinien znajdować się na wysokości około 50 cm nad ziemią. W nawierceniu umieszczamy plastikową rurkę (można najpierw włożyć metalową, którą da się umieścić bardziej stabilnie niż plastikową zmniejszając ryzyko wypadnięcia, i dopiero na tę naciągnąć rurkę plastikową), a jej drugi koniec wkładamy do położonej na ziemi butelki. W ciągu doby uzyskujemy około 1-2 litry soku, który można przechowywać w lodówce do 4 dni.

Sok z brzozy jest przezroczysty i lekko słodkawy w smaku. Możemy się nim cieszyć aż do pojawienia się listków. Gdy bowiem liście zaczynają rozkwitać na gałęziach, sok staje się nieco mętny i jest to znak, że na nastęĻną porcję tego prozdrowotnego napoju musimy poczekać do kolejnej wiosny.

Otwór wykonany w drzewie nie stanowi żadnego zagrożenia dla jego żywotności. Jednak po zakończeniu możemy posmarować go specjalną maścią ogrodniczą do leczenia uszkodzeń drzew.

Jeśli wszystkie powyższe argumenty Was przekonały to proponujemy pospieszyć się – sok z brzozy leci już od kilku dni i szkoda tracić kolejne!

Bibliografia:

Medycyna dawna i współczesna, dr Henryk Różański, Sok z brzozy – Succus Betulae

Wiele przeprowadzonych do tej pory badań pokazało, że tlenoterapia hiperbaryczna posiada zdolność reaktywowania uśpionych komórek osteogennych. Jest to niezwykle cenne w przypadku regeneracji złamań oraz u osób z postępującą osteoporozą.

W jednym z badań 20 kobiet w wieku 38-73 lata cierpiących na osteoporozę poddano działaniu tlenoterapii hiperbarycznej. Pacjentki odbyły 15 godzinnych sesji w komorze, 5 sesji tygodniowo, następnie powtórzono 15 sesji tym razem 3 sesje w tygodniu. Wyniki BMD (gęstość mineralna kości) okazały się wyższe o 18,5 % niż przed zabiegami. 19 z 20 pacjentek donosiło o zmniejszeniu skurczów lędźwiowych. 17 z 20 pacjentek odnotowało zmniejszenie bólu. 15 z 20 pacjentek zaobserwowało zwiększoną mobilność w odcinku lędźwiowym kręgosłupa.

Okazuje się, że ze względu na wszechstronne działanie tlenoterapia hiperbaryczna może być z powodzeniem stosowana u osób z osteoporozą.

Bibliografia:

Applications of low pressure hyperbaric chamber oxygen theraapy in osteoporosis, Khodor Haidar Hassan Department of Physical Therapy, Faculty of Public Health, Section I, Lebanese University, Hadath, Lebanon Gian Marco Oppo Nautilus Hyperbaric Center, Prosperus Institute, Florence, Italy, Giuliana Roselli Department of Radiology, Azienda OspedalieraUniversitaria Careggi, Florence, Italy, Edwin Parra Prada Istituto di Reumatologia, Medicity, Colombia, Mahmoud Mohamad El Homsi Department of Biology and Bioinformatics, Faculty of Sciences I, Lebenese University, Hadath, Lebanon Fadel Nahle Private Medical Lab in Beyrouth, Lebanon, Federica di Naro Azienda ospedaliera universitaria Policlinoco Paolo Giaccone, Palermo, Itlay, Diego di Benedetto, Giulia Biccheierai, Jacopo Nori Diagnostic Senology Unit AOU Careggi, Florence, Italy

https://www.researchgate.net/publication/318110863_APPLICATIONS_OF_LOW_PRESSURE_HYPERBARIC_CHAMBER_OXYGEN_THERAPY_IN_OSTEOPOROSIS

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23162969

Większość z nas zapewne zdaje sobie sprawę, że nasze ciało stanowi dom dla milionów mikroorganizmów, które wspólnie tworzą coś, co nazywa się mikrobiomem. Ów mikrobiom stanowi zróżnicowaną społeczność bakterii, których liczba znacznie przekracza liczbę wszystkich komórek naszego organizmu. Okazuje się, że zamieszkująca nas mikroflora przyczynia się, jeśli nie decyduje, o ogólnym stanie zdrowia naszego organizmu i jego podatności na różnorakie schorzenia, nie tylko jelitowe, choć to właśnie w jelitach bytuje największa społeczność mikrobiotyczna. Dlatego każdy z nas powinien dbać o zdrowie swoich jelit. Wiele osób wspiera je zażywając popularne probiotyki. Ale okazuje się, że jest coś skuteczniejszego w odbudowie zdrowego mikrobiomu jelit. Mowa o sporebiotics, czyli probiotykach w formie zarodników.

Artykuł o probiotykac zarodnikowych jest inspirowany i w dużej mierze stanowi tłumaczenie wywiadu dr Josepha Mercoli z Dr Dietrichem Klinghardtem, założycielem Sophia Health Institute, który zajmuje się leczeniem dzieci z autyzmem, osób z ciężkimi przypadkami chorób neurologicznych oraz cierpiących na boreliozę.

Czym są sporebiotics?

Probiotyki zarodnikowe stanowią ścianę komórkową zarodników mikroorganizmu zwanego bacillus subtilis. Historia tego produktu jest dość odległa, bo eksperymenty z bacillusem dla uzyskania preparatów leczniczych prowadził już niemiecki mikrobiolog, Gunther Enderlein, w 1935 roku. W przeciwieństwie do klasycznych probiotyków sporebiotics nie zawierają żadnych żywych szczepów bakterii. Jest to ich niezaprzeczalnym atutem, ponieważ mogą przetrwać niekorzystne dla probiotyków warunki w naszym żołądku (kwas solny). Okazuje się, że jedynie niewielki odsetek bakterii podanych w formie probiotyku dociera do jelita cienkiego, gdzie może się namnażać. Inną korzyścią jest to, że zarodniki nie są wrażliwe na bakteriobójcze działanie antybiotyków, dlatego możemy zażywać je w czasie antybiotykoterapii.

Korzyści

Wygląda na to, że dzięki swym niecodziennym właściwościom sporebiotics mogą stanowić ratunek nie tylko dla osób cierpiących na nietolerancje pokarmowe i schorzenia jelitowe, ale również w przypadku chorych na autyzm, schorzenia neurologiczne o charakterze degeneracyjnym czy dolegliwości o podłożu immunologicznym. Pomagają zarówno w przypadku niedoborów odporności, jak i u osób z chorobami autoimmunologicznymi. Sprzyjają wytwarzaniu enzymów trawiennych, zwłaszcza proteazy, oraz produkują silny enzym proteolityczny, nattokinazę. Produkują również ważne witaminy, takie jak witaminy z grupy B czy witamina K2. Ponadto probiotyki zarodnikowe mogą zwiększać odporność naszego organizmu na czynniki stresogenne, takie jak smog elektromagnetyczny, pestycydy czy inne toksyny, z którymi mamy styczność na co dzień. 

Jak działają

Zarodniki bacillusa z łatwością zasiedlają nasze jelita, ponieważ stanowią naturalny element naszej flory. Okazuje się, że znakomicie sprawdzają się w leczeniu bariery jelitowej, czyli tzw. nieszczelnych jelit. Ponadto spełniają ważną rolę w układzie odpornościowym i mogą zwiększać tolerancję na pewne pokarmy oraz zwiększać przyswajanie składników odżywczych.

Jak tłumaczy dr Klinghardt:

„To wspaniały krok w leczeniu ponieważ próbowaliśmy już tylu innych rzeczy, które się nie sprawdziły, między innymi glutaminy i najróżniejszych probiotyków. Nie było po nich żadnej różnicy. Tymczasem bacillus robi piękne rzeczy. Badania pokazują, że zwiększa IgA, ochronną immunoglobulinę w jelitach. Fantastycznym efektem bacillusa jest to, że zwiększa wrodzoną odporność, Th1, odporność komórkową. Bardzo powszechną dolegliwością są obecnie alergie, a u ich podłoża leży właśnie rozregulowany system odporności i przewaga układu Th2. (…) Okazuje się, że bacillus jest w stanie tę nierównowagę odwrócić. Przywraca odpowiedź Th1. Zaobserwowaliśmy wspaniałe rezultaty ich stosowania u dzieci autystycznych”.

Wyjątkowość

Dr Klinghard bazując na swym doświadczeniu twierdzi, że probiotyki w formie zarodników są w stanie w pełni wyleczyć dysfunkcje śluzówki jelita i powiązane z nią problemy. Badania pokazują również, że zarodniki znacząco zwiększają namnażanie się szczepów Acidophillus, bifidus i innych bakterii jelitowych. Jest to dość nietypowe, ponieważ bakterie probiotyczne zwykle dbają o namnażanie ich własnego szczepu jedynie. Tymczasem zarodniki bacillusa pomagają namnażać się wielu probiotycznym bakteriom. Wytwarzają również silne substancje przeciwbakteryjne skierowane przeciwko niekorzystnej florze.

Jak mówi Klinghardt:

„Myślę, że ważne jest żeby ludzie wiedzieli, że stara idea jakoby istniały złe i dobre bakterie nie jest prawdziwa. Dziś wiemy, że te złe bakterie stają się dobrymi w momencie, kiedy zostaną zintegrowane z resztą mikrobiomu i w momencie, kiedy zaczynamy karmić je pożywieniem, które sprawia, że zachowują się właściwie. (…) Każde pożywienie, które spożywasz jest probiotykiem. Ono odżywia albo symbiotyczne mikroorganizmy, albo patogenne, albo (i to jest ważniejsze) sprawia, że symbiotyczne mikroorganizmy stają się patogenami szkodzącymi naszemu organizmowi, podczas gdy właściwe pożywienie może zmienić patogeny w organizmy symbiotyczne.

Wiem, że ten obszar nie został właściwie przebadany ani nie jest rozumiany, ale tak naprawdę nie ma czegoś takiego jak patogen. Patogen powstaje, gdy karmimy go nieodpowiednio, gdy drażnimy go falami elektromagnetycznymi. Kilka lat temu robiłem badania, które pokazały, że grzyby, które bytują naturalnie w jelitach, które mogą przyczyniać się do naszego zdrowia, mogą stać się wysoce szkodliwe pod wpływem mikrofal”.

Bacillus działa modulująco na cytokiny – zwiększa ilość cytokin przeciwzapalnych, zmniejsza ilość cytokin prozapalnych przywracając równowagę pomiędzy nimi. Jest to bardzo ważne w czasach, gdy ta równowaga jest na każdym kroku zaburzana przez niekorzystny wpływ promieniowania elektromagnetycznego oraz żywność skażoną glifosatem i atrazyną.

Klingahrdt wspomina niedawne badanie Luca Montagnera (odkrywcy wirusa HIV), który zajmował się badaniem komunikacji pomiędzy mikrobami oraz pomiędzy mikrobami a układem odpornościowym. Okazuje się, że mikroorganizmy do komunikacji używają sygnałów elektromagnetycznych. Sygnały chemiczne są drugorzędne. Jak mówi lekarz:

„Jeden mikrob wysyła spektrum częstotliwości, inny natomiast odpowiada wysyłając ten sam wzorzec częstotliwości. Te dwie częstotliwości doskonale siebie odzwierciedlają. I w ten sposób zerują się. Gdy pojawia się nowy mikrob, nie ma w jelitach innego, który mógłby wyzerować jego częstotliwość. I tak właśnie układ immunologiczny rozpoznaje obcego mikroba wystosowując nadmierną odpowiedź w jego kierunku.”

I właśnie ta nadmierna odpowiedź jest przyczyną stanów zapalnych, które odczuwamy jako różnorakie objawy chorobowe. Montagnier w trakcie prowadzonych badań zauważył, że to właśnie zaburzenia komunikacji na poziomie elektromagnetycznym mogą wywołać każdą niemalże dysfunkcję. Dlatego Klinghardt podkreśla, jak ważna jest minimalizacja ekspozycji na fale elektromagnetyczne, które trwale niszczą i zaburzają funkcjonowanie naszego mikrobiomu.

Borelioza

Dr Klinghardt zajmuje się również holistycznym leczeniem boreliozy. Specjalista zauważa, że większość pacjentów zgłaszających się do niego z różnymi problemami, często o podłożu neurologicznym, cierpi na chroniczną infekcję, czy to boreliozę, czy tzw. koinfekcję (chlamydia, bartonella, mycoplasma). Jego opinia na temat leczenia przewlekłych infekcji jest dość ciekawa. Dr Klinghardt twierdzi bowiem, że:

„W przypadku chronicznych infekcji symptomy są spowodowane nie tyle samą obecnością bakterii, co reakcją naszego układu immunologicznego na nie. Problemem jest zatem albo reakcja układu odpornościowego, albo brak symbiotycznej tolerancji immunologicznej wobec bakterii. Podając probiotyki zarodnikowe modulujemy ten właśnie aspekt dysharmonii. A dlaczego widzimy takie nasilenie tych chronicznych infekcji właśnie teraz? Ważnym czynnikiem jest promieniowanie elektromagnetyczne. Ono jednocześnie działa hamująco na układ odpornościowy oraz prozapalnie. Kolejnym elementem jest nasze środowisko pełne toksyn. To właśnie te dwa czynniki rozstroiły nasz układ odpornościowy w taki sposób, że nie jest on już w stanie kontrolować ani eliminować bakterii, które nie są zintegrowane z naszym zdrowym mikrobiomem.

Dzięki zażywaniu sporebiotics, zwiększaniu tolerancji układu odpornościowego nasz układ immunologiczny przestaje atakować te mikroorganizmy i zaczyna normalnie pracować. A gdy one przestają być atakowane, zaczynają zachowywać się w sposób symbiotyczny.

Patogen próbuje stać się elementem większej społeczności pozostałych mikroorganizmów, a sporebiotics jest takim właśnie magicznym lekiem, który może sprawić, że ludzie odzyskają utraconą tolerancję. Szczerze mówiąc, dzięki takiemu probiotykowi, możemy zarzucić podawanie 50 innych suplementów, które nasi biedni pacjenci musieli zażywać codziennie.”

Wygląda na to, że ta przełomowa forma probiotyków nie jest jeszcze dostępna na polskim rynku. Ale jest już spory wybór preparatów ze sporebiotics dostępnych za granicą. Wszystkim zmagającym się z problemami chorób chronicznych proponujemy rozważyć tę opcję wsparcia organizmu.

Bibliografia:

http://www.wakingtimes.com/2017/10/11/sporebiotics-best-probiotics-fight-chronic-illness-boost-immune-tolerance/

https://articles.mercola.com/sites/articles/archive/2017/10/08/sporebiotics.aspx

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC127533/

Jakieś dwa tygodnie temu, po dłuższym okresie zapomnienia, spojrzałam łaskawym okiem na moją saunę na podczerwień. Przyszło mi do głowy, że może stać się doskonałym remedium na ten zimny, mokry i generalnie przygnębiający okres roku. Od tych dwóch tygodni seans stał się rutynowym elementem mojego wieczoru – gdy po pierwszym wyszłam z sauny radosna, odprężona i lżejsza postanowiłam, że z pewnością nie zapomnę o niej już na tak długo. Sauna infrared jest według mnie tym rodzajem sauny, który daje nam najwięcej korzyści, działając nie tyle prozdrowotnie, co wręcz leczniczo, pozostając jednocześnie przyjemniejszym ze względu na niższą temperaturę powietrza. Jest takie fińskie przysłowie: „If tar, vodka or the sauan won’t help, then the disease is fatal” (Jeśli ani tar, ani wódka, ani sauna nie pomagają oznacza to, że choroba jest śmiertelna, gdzie tar oznacza tutaj substancję antyseptyczną pozyskiwaną z sosny). I muszę przyznać, że – jak każe chyba przysłowie – niesie ze sobą przynajmniej ziarnko prawdy.

Historia saun

Sauny mają swoją bogatą historię, która sięga odległych dziejów. W wielu społecznościach już w zamierzchłych czasach wykorzystywano zabiegi w saunie, czy to w celach prozdrowotnych, leczniczych czy nawet rytualnych. Na przestrzeni wieków sauny używano w różnych celach – przy okazji ceremonii religijnych, dla oczyszczania ciała, leczenie chorób czy relaksacji. Pokrewny saunie i wykorzystujący tę samą metodę pocenia się jest szałas potów, stosowany przez dawnych i współczesnych szamanów dla oczyszczania nie tylko ciała, ale również umysłu i duszy, towarzyszący niemalże każdej ceremonii uzdrawiania. Z pewnością to nie przypadek, że tak wiele społeczności rozsianych po całej ziemi zaczęło wykorzystywać leczniczą moc gorąca – przegrzanie organizmu niesie ze sobą wiele korzyści, które obecnie potwierdzają liczne badania naukowe.

Czym jest sauna infrared

Sauna infrared, czyli sauna na podczerwień, do ogrzewania ciała wykorzystuje promienie podczerwone wytwarzane za pomocą specjalnych promienników (np. mat węglowych) rozgrzewających nie tyle wnętrze sauny, co przede wszystkim penetrujących nasze ciało na głębokość kilku centymetrów i ogrzewających je od wewnątrz. Promieniowanie podczerwone bowiem jest taką formą energii, która nagrzewa przedmioty bezpośrednio przez konwersję, bez potrzeby nagrzania powietrza pomiędzy owym przedmiotem a źródłem ciepła. Taki mechanizm zapewnia optymalne pocenie się organizmu przy wyjątkowo korzystnych warunkach zewnętrznych – temperatura w saunie pozostaje na przyjemnym dla użytkownika poziomie ok. 60 st. Celsjusza. Jest to niezaprzeczalny atut dla osób, które mają problemy z przebywaniem w bardzo gorących saunach tradycyjnych – promienie podczerwone gwarantują równomierne ogrzanie mięśni zaś umiarkowany gorąc wnętrza nie obciąża nadmiernie ani układu oddechowego, ani serca. W związku z tym zabieg w saunie na podczerwień trwa dłużej niż w tradycyjnej saunie – najczęściej ok. 40 minut.

Dlaczego warto się pocić?

Nasza skóra jest największym organem, a znajdujące się na niej gruczoły potowe mają zapewnić oczyszczenie poprzez pozbycie się toksyn gromadzonych w komórkach. Rozgrzewanie ciała i towarzyszące temu pocenie się mają niezaprzeczalny korzystny wpływ na nasze serce, skórę i mózg oraz wspomagają usuwanie metali ciężkich i toksyn. Pocenie się jest naturalnym i niezbędnym mechanizmem, w który wyposażyła nas natura. W czasach, kiedy na co dzień najczęściej robimy wszystko, żeby proces pocenia się zahamować lub ograniczyć, warto znaleźć taki czas, kiedy to pozwolimy naszej skórze pocić się swobodnie – czy to w trakcie ćwiczeń, czy właśnie podczas wizyty w saunie. A z najważniejszych korzyści pocenia się należy wymienić, poza wspomnianym już usuwaniem toksyn, następujące: 

1. wspomaga krążenie krwi
2. oczyszcza pory skóry eliminując wypryski i zaskórniki
3. redukuje poziom stresu
4. wzmacnia system immunologiczny
5. zmniejsza ciśnienie krwi
6. przyspiesza metabolizm powodując zwiększenie ilości spalanych kalorii
7. wspomaga relaks mięśni

A wszystkie te korzyści wzmacniają ogólny stan zdrowia. Jeśli regularnie nie wypacamy toksyn, zwiększamy ich ilość w organizmie obciążając go niepotrzebnie. Regularne korzystanie z sauny przywraca naturalne zdolności naszego organizmu do pocenia się i eliminowania niekorzystnych produktów przemiany materii w ten właśnie sposób.

Redukcja bólu

Sauna jest efektywną i szybko działającą metodą przeciwbólową. W jednym z badań niewielka grupa 13 kobiet cierpiących na fibromialgię korzystała z zabiegów w saunie infrared. Już po pierwszym wszystkie odczuły zmniejszenie bólu o połowę, natomiast po 10 sesjach efekt się ustabilizował – wszystkie pacjentki donosiły o zmniejszeniu parametrów bólowych. W innym z badań 46 pacjentów, których hospitalizowano z powodu chronicznego bólu podzielono na dwie grupy. 24 brało udział w protokole (terapia kognitywno behawioralna, rehabilitacja oraz ćwiczenia) bez dodatkowej sauny podczas gdy 22 osoby podjęły ten sam program korzystając dodatkowo z sauny infrared (15 min., 60 st. Celsjusza, 5 dni w tygodniu przez 4 tygodnie). Po ukończeniu badania okazało się, że ból w grupie z sauną był słabszy. Obserwacja prowadzona przez kolejne dwa lata potwierdziła, że 77 % osób z grupy z sauną mogło powrócić do pracy w porównaniu z 50 % z grupy bez sauny.

Badania pokazują również, że sauna pomaga w łagodzeniu symptomów reumatoidalnego zapalenia stawów oraz zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa.

Korzyści dla serca

Sauna okazuje się być skuteczną formą leczenia różnorakich dolegliwości sercowych. Zgodnie z badaniami skorzystanie z sauny raz na dwa tygodnie wystarcza, by uzyskać zmniejszenie ciśnienia w przypadku jego podwyższenia (w jednym z badań u 46 mężczyzn z nadciśnieniem, którzy korzystali z sauny raz na dwa tygodnie, ciśnienie ze średniego 166/101 mmHg zmniejszyło się do 143/92 mmHg). Okazało się również, że osoby korzystające z sauny miały w moczu niższy poziom 8-epi-PGF2-alpha, co świadczy o mniejszym stresie oksydacyjnym.

Inne badanie obrazuje wpływ sauny na osoby z nadciśnieniem i nadwagą. Osoby w nim uczestniczące wykonywały ćwiczenia kardio przez 15 min. po czym przez 30 min. korzystały z sauny infrared, lub tylko ćwiczyły przez 15 min. (grupa kontrolna) 3 razy w tygodniu przez 8 tygodni. Osoby w grupie z sauną zrzuciły 1.8 razy więcej wagi i 4.6 razy więcej tłuszczu niż w grupie kontrolnej. Ciśnienie diastoliczne spadło o 1.8 raza więcej niż w grupie kontrolnej, zaś ciśnienie systoliczne 3.3 raza.

Tarczyca

Bardzo często nasza tarczyca niedomaga ponieważ niektóre pierwiastki (takie jak fluor, chlor czy brom) rywalizują z jodem i blokują miejsca wiążące w receptorze, a ich nagromadzenie może spowodować nawet stan zapalny i obumieranie komórek tarczycy. Gdy w organizmie brakuje jodu niezbędnego do produkcji hormonów tarczycy, organ ten staje się niewydolny w ich wytwarzaniu co prowadzi do niedoczynności. Im więcej niepotrzebnych pierwiastków usuniemy, tym więcej jodu nasza tarczyca może zużyć do produkcji hormonów tarczycowych. I tutaj naprzeciw nam wychodzi sauna infrared, dzięki której usuwamy z organizmu zbędne produkty przemiany materii oraz metale ciężkie pozwalając naszym organom na optymalną pracę.

Zdrowie psychiczne

Doświadczenia użytkowników oraz przeprowadzone badania wskazują również, że promienie infrared są niezwykle korzystne dla naszego zdrowia psychicznego. Jest wiele sposobów, dzięki którym sauna może okazać się skuteczna na tym polu – redukcja stanów zapalnych, zmniejszenie ciśnienia, poprawa funkcji naczyniowych oraz zwiększenie relaksacji i lepsze samopoczucie. Również pacjenci z depresją mogą znaleźć w saunie ukojenie. W jednym z badań wykazano, że wprowadzanie organizmu w stan hipertermii przez okres 6 tygodni znacznie złagodziło objawy tej dolegliwości u pacjentów z jej silnymi objawami. Badacze zaobserwowali, że efekt sauny okazał się znacznie silniejszy niż leków antydepresyjnych> Mechanizm za to odpowiedzialny może polegać na przejściowym uwolnieniu dynorfin, których działanie jest odwrotne do działania endorfin. Chwilowy wzrost poziomu dynorfin powoduje uwrażliwienie receptorów endorfinowych, a tym samym sprawiając, że stajemy się bardziej podatni na poprawę samopoczucia przy niewielkim nawet wyrzucie endorfin. To właśnie dlatego po intensywnym wysiłku lub saunie czujemy się tak wspaniale. A efekt ten pogłębia się jeszcze bardziej wraz z upływem czasu.

Ponadto fizyczny stres, taki jak intensywne ćwiczenia czy pobyt w saunie, powodują wzrost wydzielania norepinefryny, której efektem jest zwiększona koncentracja i lepsza pamięć. W jednym z badań wykazano, że u mężczyzn przebywających w sanie w 80 st. Celsjusza aż do wyczerpania poziom norepinefryny wzrósł trzykrotnie. podobne efekty w innym badaniu zaobserwowano u kobiet.

Jedno z badań pokazuje, że stosowanie sauny znacząco zmniejsza ryzyko choroby Alzheimera oraz innych rodzajów demencji. Fińscy badacze przeanalizowali karty medyczne 2315 zdrowych mężczyzn w wieku 42-60 lat. Okazało się, że mężczyźni, którzy stosowali saunę 4 do 7 razy w tygodniu w porównaniu z tymi, którzy stosowali ją zaledwie raz, odnotowali 66 % mniejsze ryzyko demencji i 65 % zmniejszone ryzyko choroby Alzheimera.

Są również doniesienia potwierdzające korzystny wpływ gorąca na BDNF (o tych niezwykłych białkach naszego mózgu pisaliśmy już w jednym z wcześniejszych postów).

Sauna w sporcie

Okazuje się również, że pobyty w saunie zwiększają wydolność. W jednym z badań z udziałem zawodowych biegaczy zaobserwowano, że sportowcy, którzy korzystali z sauny po treningu przez 30 minut dwa razy w tygodniu przez okres trzech tygodni wydłużyli czas biegu aż do momentu wyczerpania o 32 %. Wynik ten najprawdopodobniej jest związany z aklimatyzacją ciała do gorąca, która sprawia, że organizm, gdy jego temperatura wzrośnie, lepiej radzi sobie z wysiłkiem. Okazuje się bowiem, że niewielkie dawki szoku cieplnego niosą ze sobą liczne korzyści. Między innymi wzrasta objętość osocza oraz krążenie krwi do serca i mięśni, jak również sama masa mięśni, co jest wynikiem wyższego poziomu białek szoku cieplnego (HSP, heat shock proteins). Inne korzyści to: zwiększona liczba czerwonych ciałek krwi, większa zdolność do pocenia się jako efekt zwiększonej kontroli termoregulacyjnej, zmniejszona temperatura ciała podczas treningu, zwiększony dopływ krwi do mięśni szkieletowych i innych tkanek, zwiększona wydajność transportu tlenu do mięśni, poprawa działania układu krążenia i zmniejszone tętno.

Jeśli cała powyższa teoria jeszcze was nie przekonała, proponuję praktykę. Nic bowiem nie jest tak cenne jak własne doświadczenie. A jeśli będzie ono tak przyjemne, jak moje, sauna stanie się elementem waszego życia zapewniając wam lepsze samopoczucie i optymalne zdrowie.

Bibliografia

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3699878/

Arseniec, Cadmium, Lead and Mercury in Sweat: A Systematic Review, Margaret E. Sears, Kathleen J. Kerr, Riina I. Bray, Journal of Environmental and Public Health, Volume 2012 (2012), Article ID 184745

https://www.jstage.jst.go.jp/article/internalmedicine/47/16/47_16_1473/_pdf

Sauna as a Vauable Clinical Tool for Cardiovascular, Autoimmune, Toxicant-induced and other Chronic Health Problems, Walter J. Crinnion, ND, Environmental Medicine

https://link.springer.com/article/10.1007/s10067-008-0977-y

Infrared sauna in pateints with rheumatoid arthritis and ankylosing spondylitis, Fredrikus G.J. Oosterveld, Johannes J. Rasker, Mark Floors, Robert Landkroon, Bob van Rennes, Jan Zwijnenberg, Mart A.F.J. Van de Laar, Gerard J. Koel, Clinical Rheumatology, January 2009

https://link.springer.com/article/10.1007/s10067-008-0977-y

https://academic.oup.com/ageing/article-abstract/46/2/245/2654230

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21385602

https://link.springer.com/article/10.1007%2FBF00691246

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2759081

https://jamanetwork.com/journals/jamapsychiatry/article-abstract/2521478

https://articles.mercola.com/sites/articles/archive/2017/01/12/sauna-health-benefits.aspx

Artemisinin pozyskiwany z Artemisia annua jest skuteczny w walce z nowotworami. Zioło od setek lat stosowane jest w Azji w walce z malarią. Jego działanie antyrakowe opiera się na mechanizmie oddziaływania na żelazo, którego znaczne ilości gromadzą się w komórkach rakowych (również zarodźce malarii potrzebują dużych ilości żelaza). Artemisinin zabija komorki nowotworowe, w których gromadzi się więcej żelaza niż w komórkach normalnych. Zgodnie z badaniem przeprowadzonym przez chińskich uczonych okazuje się, że rozmnażanie komórek rakowych potraktowanych Artemisininem zostało zahamowane o 85 % w porównaniu z komórkami grupy kontrolnej. Co więcej, połączenie Artemisininu z tlenoterapią hiperbaryczną zmniejszyło namnażanie komórek rakowych o kolejne 22 %.

A tak na marginesie – wszyskich zapraszamy do uprawy Artemisii w przydomowych ogródkach. Zioło wspaniale znosi nasze warunki pogodowe, a nasiona są dostępne chociażby na ebayu.

Bibliografia:

http://ar.iiarjournals.org/content/30/11/4467.full

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21115894

Badania potwierdzają, że tlenoterapia hiperbaryczna jest metodą skuteczną w walce z chorobami układu pokarmowego, takimi jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Crohn’a czy zespół jelita drażliwego.

Nieswoiste zapalenia jelit (IBD, inflammatory bowel disease) należą do coraz częściej spotykanych chorób. Problemom z przewodem pokarmowym na pewno nie sprzyja ani coraz bardziej przetworzona żywność, którą spożywamy, ani wszędobylski stres, na który jesteśmy narażeni każdego dnia. Ponieważ większości zaburzeń tego typu nie daje się wyleczyć farmakologicznie ani za pomocą zabiegów chirurgicznych, pacjentom oferuje się środki łagodzące objawy i mogące poprawić jakość życia. Wiele osób jest w stanie kontrolować objawy stosując odpowiednią dietę. Okazuje się jednak, że osobom cierpiącym na różnorakie dolegliwości ze strony układu pokarmowego na ratunek może przyjść tlenoterapia hiperbaryczna.

Rzuciliśmy okiem na raport podsumowujący wyniki 13 badań opisujących zastosowanie HBOT w przypadku leczenia choroby Crohna oraz 6 badań w przypadku leczenia wrzodziejącego zapalenia jelit. We wszystkich badaniach pacjenci mieli ciężkie objawy oporne na standardowe leczenie, takie jak sterydy, leki immunomodulujące czy przeciwzapalne. Okazało się, że w przypadku pacjentów z chorobą Crohna 31 na 40 osób (71 %) po zabiegach w komorze hiperbarycznej odnotowało poprawę, zaś w przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita wszyscy pacjenci odnotowali poprawę. Jedno z badań dotyczących choroby Crohna donosiło o znacznym spadku w ilości prozapalnych cytokin (IL-1, IL-6 oraz TNF-alfa), zaś jedno z badań dotyczące wrzodziejącego zapalenia jelita pisało o spadku cytokiny IL-6 po zastosowaniu HBOT. Inne publikacje dotyczące badań na zwierzętach donosiły o zmniejszeniu markerów stanu zapalnego oraz dysregulacji układu odpornościowego, między innymi TNF-alfa, IL-1beta, neopteryny czy aktywności mieloperoksydazy. Część badań donosiło również o zmniejszonym obrzęku i wadze tkanki jelita grubego, niektóre zaś pisały o poprawie w obrazie histopatologicznym po zastosowaniu HBOT.

Bibliografia:

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22030829

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3328239/

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23682550

Obniżona wrażliwość insulinowa jest dolegliwością bardzo niebezpieczną, ponieważ może doprowadzić do rozwoju cukrzycy typu 2 i innych dolegliwości, między innymi otyłości, której najczęściej towarzyszy.

Z insulinoopornością mamy do czynienia, gdy organizm reaguje zbyt słabo na jej prawidłowe (lub podwyższone stężenie) we krwi. Zaczyna wówczas produkować ten hormon w nadmiernych ilościach, a to może prowadzić do rozwoju wielu chorób, w tym chorób układu sercowo-naczyniowego, cukrzycy typu 2 czy otyłości. Insulinooporność najczęściej towarzyszy bardziej ogólnemu zaburzeniu określanemu jako zespół metaboliczny. Jego objawami są między innymi otyłość, zaburzenia metabolizmu triglicerydów i cholesterolu oraz podwyższony poziom glukozy we krwi.

Okazuje się, że tlenoterapia hiperbaryczna może być skutecznym remedium na usprawnienie tych parametrów.

W jednym z badań (Wilkinson et al.) działaniu HBOT poddano dwie grupy: grupę nieotyłych osób bez cukrzycy typu 2 oraz grupę osób otyłych z cukrzycą typu 2. Okazało się, że wrażliwość na insulinę wzrosła w obu grupach już od 3 dnia tlenoterapii hiperbarycznej.

W wyniku innego badania natomiast (Ephstein et al.), w którym uczestniczyło 32 mężczyzn z cukrzycą okazało się, że po 10-14 sesjach tlenoterapii hiperbarycznej poprawił się metabolizm węglowodanów, krążenie w kończynach dolnych oraz i ogólny stan pacjentów. Dzięki tej terapii można było zredukować dawkę insuliny oraz leków obniżających poziom glukozy.

Bibliografia:

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22269009

K.K. Jain, Textbook of Hyperbaric Medicine, 5th revised and updated edition, Hogrefe and Huber Publishers, Gottingen, 2009

Osoby cierpiące na cukrzycę są znacznie bardziej narażone na wystąpienie zmian miażdżycowych w tętnicach dużego i średniego kalibru. Najczęściej owe zmiany powstają w naczyniach wieńcowych, mózgowych i kończyn dolnych prowadząc do rozwinięcia się zespołów chorobowych. Cukrzyca wpływa na występowanie znanych czynników ryzyka miażdżycy, takich jak nadciśnienie czy zaburzenia lipidowe. Hiperlipidemia działa hamująco na proces odnowy śródbłonka tętnic, zaburza glikację kolagenu oraz innych protein budujących ścianę naczyń, ponadto uszkadza czynności parakrynne płytek krwi zwiększając ryzyko wystąpienia miażdżycy tętnic.

Okazuje się, że ze względu na swoje wszechstronne działanie tlenoterapia hiperbaryczna może poprawić parametry chorobowe osób cierpiących na cukrzycę, a tym samym uchronić nas przed wystąpieniem zmian miażdżycowych.

W jednym z badań (dostępnym również w języku polskim w miesięczniku Endokrynologia Polska) dokonano oceny wpływu leczenia tlenem w komorze hiperbarycznej na kontrolę glikemii, czynniki ryzyka miażdżycy, wskaźniki zapalenia oraz inne kliniczne parametry u chorych z zespołem stopy cukrzycowej. Pacjenci odbyli 30 sesji w komorze hiperbarycznej. Po zakończeniu całej serii dokonano pomiarów glikemii na czczo, wskaźnika insulinooporności HOMA-IR, stężenia wysokoczułego białka C-reaktywnego, stężenie kwasu moczowego, średnią objętość płytek krwi, morfologię oraz profil lipidowy i porównano je z wynikami sprzed terapii HBOT. Stwierdzono istotną poprawę średnich wartości wszystkich badanych parametrów. Potwierdza to, że HBOT wpływa korzystnie na czynniki ryzyka miażdżycy i kontrolę glikemii u chorych na cukrzycę.

HBOT w hamowaniu zmian miażdżycowych oraz progresji choroby tętnic obwodowych

Zgodnie z badaniami zabiegi HBOT przeprowadzone u królików karmionych dietą wysokocholesterolową znacznie redukują rozwój zmian w tętnicach. W porównaniu z podobnie karmionymi królikami, które nie zostały poddane terapii, HBOT redukuje również znacznie akumulowanie produktów utleniania lipidów (sprzężone dieny, trieny, substancje reakctywne kwasu tiobarbiturowego) w osoczu, zarówno we frakcjach LDL jak i HDL osocza, w wątrobie oraz w tkankach aorty.

Podsumowując uzyskane rezultaty możemy stwierdzić, że zabiegi HBOT wywołują antyoksydacyjny mechanizm obronny, który jest odpowiedzialny za opóźnianie powstawania lub zwiększone ustępowanie zmian miażdżycowych.

Bibliografia:

Korzystny wpływ leczenia tlenem w komorze hiperbarycznej na czynniki ryzyka miażdżycy i kontrolę glikemii u chorych z zespołem stopy cukrzycowej, N. Karadurmus, M. Sahin, C. Tasci, I. Naharci, C. Ozturk, S. Ilbasmis, Z. Dulkadir, A. Sen, K. Saglam, Endokrynologia Polska, Tom 61, Numer 3/2010, ISSN 0423-104X

http://archive.rubicon-foundation.org/xmlui/handle/123456789/1082

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10845883

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20602302lp-

W ludzkim organizmie nieustannie zachodzą skomplikowane procesy regeneracji pozwalające nam trwać w optymalnym zdrowiu lub je odzyskać. Ponieważ przebiegają one bez naszej wiedzy, jedyne co, musimy zrobić, to zapewnić odpowiednie warunki, by odbywały się sprawnie. Niestety owe warunki, które dla naszych przodków stanowiły codzienność, dla nas, ludzi żyjących w pośpiechu i stresie, narażonych na coraz większą ilość toksyn pochodzących z żywności czy ze środowiska i otoczonych wszędobylskim elektrosmogiem, już nie są czymś naturalnym. Dlatego współczesny człowiek aby uruchomić procesy autonaprawy organizmu (między innymi autofagię, o której napiszemy dziś) lub je zoptymalizować musi wprowadzić w życie pewne nawyki, między innymi odpowiedni sposób odżywiania oraz trening fizyczny.

Autofagia

Jedną z naturalnych metod, w jaki organizm pozbywa się wszelkich „śmieci”, jest autofagia. Proces ten oznacza dosłownie „samozjadanie” i polega na trawieniu przez komórkę obumarłych lub uszkodzonych elementów jej struktury. Pierwsze wzmianki o autofagii możemy odnaleźć w badaniach przeprowadzonych w latach 60. ubiegłego stulecia. Jednak dokładniej zbadał ją dopiero profesor Yoshinori Ohsumi, za co uzyskał w zeszłym roku nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii.

Autofagia jest niezwykle istotnym procesem dla zachowania życia i zdrowia organizmu. Komórki ciała w trakcie całego swojego życia magazynują zbędne produkty przemiany materii. Autofagia zapewnia eliminację zużytych lub uszkodzonych części komórek bez konieczności uśmiercania owych komórek. Autofagia zachodzi w komórkach w odpowiedzi na działanie wielu czynników takich jak infekcje bakteryjne lub wirusowe, niedobór substancji odżywczych, uszkodzenia wywołane toksynami, cytokiny indukujące stan zapalny czy mutacje DNA. Istnieje wiele rodzajów autofagii, ale najważniejszym z punktu widzenia organizmu ludzkiego jest makroautofagia. Polega ona na niszczeniu organelli wewnątrzkomórkowych za pomocą specjalnych struktur zwanych autofagosomami oraz lizosomów zawierających enzymy trawienne. Degradowane w ten sposób elementy komórki ulegają rozkładowi na proste związki organiczne, które mogą być dalej wykorzystywane przez komórkę. Z tego względu autofagię zwykło się nazywać również „recyklingiem komórkowym”. Jak widzimy zatem, autofagia jest częściowo recykligiem, częściowo metodą usuwania śmieci, częściowo metodą obrony i po części metodą zarządzania energią. Jest zatem niezwykle ważna dla utrzymania przez komórkę naturalnej równowagi i stanu homeostazy. Jeśli proces ten nie przebiega sprawnie, obciążone toksynami komórki zaczynają pracować niewłaściwie, po czym umierają. Coraz więcej badań potwierdza, że przebiegający nieprawidłowo proces autofagii odbija się niekorzystnie na naszym stanie i może doprowadzić do powstania różnych schorzeń, takich jak cukrzyca, otyłość, choroby układu krążenia czy nowotwory. Natomiast sprawna autofagia pełni bardzo ważną rolę w infekcjach prowadząc do ich zwalczenia, sprzyja również aktywacji i zwiększeniu odporności nabytej gwarantując lepszą prezentację komórkom immunologicznym antygenów zarówno wirusowych, jak i nowotworowych.

Codziennie jesteśmy narażeni na działanie wolnych rodników, stykamy się z czynnikami niekorzystnymi dla naszego zdrowia w odpowiedzi na co pojawiają się w naszym organizmie stany zapalne. Zwykle człowiek radzi sobie z tym wszystkim na tyle, by co najwyżej uskarżać się na jakieś pomniejsze dolegliwości, nie zapadając na żadną z przewlekłych chorób. Tak się dzieje, gdy procesy autofagii przebiegają na tyle sprawnie, by radzić sobie z eliminacją większości toksyn. Jednak gdy z powodów nadmiernych obciążeń nie jest to już dłużej możliwe, wówczas owe stany zapalne nasilają się na tyle, by doprowadzić nas do choroby chronicznej. I to właśnie w takiej sytuacji warto wspomóc organizm odpowiednimi nawykami sprzyjającymi optymalizacji procesów autofagii. A co je wspiera najbardziej? Post, trening i odpowiednia dieta.

Głodówka lub Intermittent Fasting

Kluczowym aktywatorem autofagii jest deprywacja pożywienia. Proces ten jest ściśle skorelowany ze zmianami poziomu hormonów glukagonu i insuliny. Gdy wzrasta poziom insuliny, spada poziom glukagonu, i odwrotnie. Gdy spożywamy posiłek, poziom insuliny wzrasta, spada natomiast poziom glukagonu. Tymczasem gdy pościmy, spada poziom insuliny, a wzrasta glukagonu. I właśnie ten wzrost poziomu glukagonu stymuluje proces autofagii. W związku z tym post stanowi największy znany czynnik wyzwalający autofagię. I nie chodzi tutaj o ograniczenie kalorii czy jakąś specjalną dietę. Chodzi o post, bowiem dla zahamowania autofagii wystarcza nawet niewielka ilość jedzenia – glukoza, insulina i białko wyłączają proces autofagii, nawet ich bardzo niewielka ilość.

Warto zdać sobie sprawę, że post przynosi korzyści nie tylko ze względu na stymulowanie autofagii. Zwiększa również wydzielanie hormonu wzrostu, który stymuluje procesy regeneracji. Ale ponieważ aby zbudować coś nowego najpierw musimy pozbyć się tego, co stare, proces destrukcji (czyli autofagii) musi poprzedzać proces budowania i jest on równie istotny. Pamiętajmy również, że mechanizm autofagii pozwala organizmowi, by zużywał to wszystko, co jest w nim niepotrzebne, również wirusy, bakterie, i inne patogeny chorobotwórcze.

Inną metodą, mniej drastyczną, wywołania autofagii jest Intermittent Fasting, czyli tzw. „okno żywieniowe”. Jest ona o tyle łatwiejsza, że post trwa, na przykład, 18 godzin, a w trakcie pozostałych 6 możemy spożywać posiłki. Warto jednak pamiętać, by Interittent Fasting łączył się z deficytem kalorycznym tak, byśmy mieli pewność, że w trakcie postu organizm rzeczywiście sięga po „śmieci”, a nie zmagazynowany w wątrobie glikogen.

Ćwiczenia fizyczne

Autofagia pojawia się jako odpowiedź na stres. Ćwiczenia powodują mikrourazy, które ciało musi zregenerować prowadząc do autonaprawy. Nie wiadomo dokadnie, jak długi trening jest konieczny do stymulacji autofagii, jednak uważa się, że intensywne ćwiczenia są skuteczniejsze niż łagodne. Przyjmuje się również, że optymalny czas ćwiczeń dla uzyskania efektu wydłużenia życia to od 150 do 450 minut tygodniowo. Dodatkowo, przynajmniej 30 % treningu o dużej intensywności zwiększa długość życia o kolejne 13 % w porównaniu do ćwiczeń mniej intensywnych w trakcie całego treningu.

Jak zahamować autofagię

Jedną z metod hamowania autofagii jest spożywanie dużej ilości białka. Taka dieta stymuluje IGF-1 oraz mTOR, które są silnymi inhibitorami autofagii. Zaleca się, by spożycie białka ograniczyć do 40-70 g dziennie w zależności od naszej masy ciała.

Warto wrócić do korzeni

We wstępie wspomniałam, że niegdyś człowiek żył w takich warunkach, które uruchamiały procesy autofagii – okresowe posty były czymś normalnym i często wymuszonym przez naturę, ćwiczenia fizyczne zaś stanowiły konieczność ze względu, między innymi, na prace związane ze zdobyciem pożywienia, jego uprawą i przetwarzaniem. Człowiek współczesny najczęściej boi się uczucia głodu. Jedzenia mamy pod dostatkiem, poza tym panuje moda na spożywanie 5, a nawet większej liczby, posiłków dziennie. Ale może jednak warto zastanowić się, czy zamiast ulegać modzie nie lepiej zainspirować się tradycją? Ponieważ nasi przodkowie żyli przez dziesiątki tysięcy lat okresowo głodując jesteśmy do takich warunków doskonale przygotowani. A o korzyści warto spytać tych, którzy kiedykolwiek na post się pokusili – na pewno potwierdzą, że było warto.

Pamiętajmy jednak, że bardzo ważnym czynnikiem dla zdrowia jest równowaga. Nadmierna autofagia też nie jest wskazana i może skutkować chorobą. Zawsze miejmy na uwadze naturalny cykl życia – ucztowanie i post, a nie nieustanna dieta. Dzięki temu podczas okresów jedzenia organizm ma szansę odbudowywać się, natomiast w okresie postu – oczyszczać. Życie lubi harmonię, a nie skrajności.

Bibliografia:

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3106288/

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3518436/

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3463459/

http://biotechnologia.pl/biotechnologia/artykuly/trzeba-umrzec-aby-zyc-czyli-slow-kilka-o-autofagii,1045

http://fitness.mercola.com/sites/fitness/archive/2016/03/11/autophagy.aspx

Pamiętam jak podróżując po Indiach przy każdej nadarzającej się okazji piłam sok z młodego kokosa. Napój ten ma bardzo łagodny, lekko słodkawy smak i niedający się z niczym pomylić kokosowy aromat. Fanom tego egzotycznego orzecha na pewno przypadnie do gustu. A ci, których nie przekona podniebienie, może ulegną wpływowi rozsądku – okazuje się bowiem, że świeża woda kokosowa ma wiele właściwości prozdrowotnych. A ponieważ od jakiegoś już czasu młode kokosy pojawiają się w polskich delikatesach, może warto po nie sięgnąć.

W krajach tropikalnych wodę kokosową stosuje się od stuleci. Powszechna jest tam wiara w jej moc leczenia wielu schorzeń. Najcenniejsza pochodzi ze stosunkowo młodych, około pięciomiesięcznych owoców. Wraz z upływem czasu, gdy kokos dojrzewa, woda zamienia się i ma inne właściwości. Woda kokosowa jest sterylna i bogata w minerały, elektrolity i inne substancje odżywcze niezbędne dla właściwego funkcjonowania organizmu. Poniżej znajdziecie powody, dla których warto sięgnąć po świeżą wodę kokosową.

• Dobre źródło elektrolitów

Elektrolity i minerały zawarte w wodzie kokosowej idealnie nawadniają organizm. W krajach tropikalnych zdarza się, że woda z kokosa, ponieważ jest sterylna, wykorzystywana jest jako kroplówka. W przypadku intensywnych ćwiczeń warto sięgnąć po nią zamiast po specjalne napoje dla sportowców – woda kokosowa zawiera średnio 294 mg potasu i zaledwie 5 mg glukozy na szklankę. Tenisista John Isner jest przekonany, że to właśnie woda kokosowa utrzymuje go w idealnej kondycji podczas długich turniejów, nawet, gdy warunki pogodowe są wyczerpujące. W 2002 roku przeprowadzono badanie w celu określenia, jaki płyn najlepiej nadaje się, by nawodnić organizm po treningu. Osiem osób ćwiczących w warunkach wysokiej temperatury miało w ramach nawodnienia spożywać wodę, wodę kokosową lub standardowy napój sportowy. Wyniki badań pokazały, że wszystkie te napoje nadają się do spożycia po ćwiczeniach, jednak to właśnie woda kokosowa okazała się spośród nich powodować najmniej objawów ubocznych – nie występowały mdłości, uczucie pełności czy dyskomfort żołądkowy tak jak miało to miejsce w przypadku dwóch pozostałych napojów.

• Obniża ciśnienie krwi

Badanie przeprowadzone w 2005 r. wśród osób z nadciśnieniem pokazało, że spożywanie wody kokosowej przez 2 tygodnie obniżyło u nich ciśnienie skurczowe o 71 %, natomiast rozkurczowe o 29 % w porównaniu z grupą kontrolną (pijącą „zwykłą” wodę). Wysoka zawartość potasu wskazuje na duży potencjał wody kokosowej w redukowaniu ryzyka wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego.

• Zawiera antyoksydanty

Jak zapewne każdy z nas wie, wolne rodniki szkodzą naszemu organizmowi. Żeby tym szkodom zapobiec, lub je zminimalizować, warto sięgać po przeciwutleniacze. Badania przeprowadzone na zwierzętach pokazały, że woda kokosowa zawiera antyoksydanty unieszkodliwiające działanie wolnych rodników. W jednym z nich u szczurów z uszkodzeniem wątroby konsumujących wodę kokosową zmniejszył się stres oksydacyjny w porównaniu w tymi, które jej nie spożywały. W innym badaniu szczury najpierw karmiono dietą bogatą we fruktozę, następnie zaś wodą kokosową. Okazało się, że pod wpływem tego leczenia zmniejszyła się ilość wolnych rodników, ciśnienie, poziom trójglicerydów oraz poziom insuliny.

• Wspiera trawienie i metabolizm

Woda kokosowa zawiera w swym składzie wiele naturalnie występujących enzymów bioaktywnych oraz błonnik wspierające procesy trawienne. A sprawne trawienie to optymalne wykorzystywanie pobieranych składników odżywczych oraz niezakłócona eliminacja zbędnych produktów przemiany materii i toksyn. Upośledzone trawienie może doprowadzić do wielu nieprzyjemnych dolegliwości, takich jak chociażby ospałość, problemy ze skupieniem, brak energii czy wysypki skórne. Dlatego dbajmy o nasz układ trawienny, między innymi wspierając go wodą kokosową.

• Zapobiega powstawaniu kamieni nerkowych

Kamienie nerkowe powodują ból i mogą prowadzić do poważnych powikłań. Picie wody kokosowej jest idealną metodą chroniącą nas przed ich powstaniem. Kamienie tworzą się ze złogów skrystalizowanych minerałów i soli. Częste epizody odwodnienia sprzyjają ich powstawaniu – gdy objętość moczu jest mniejsza, jest on bardziej kwaśny. A kwaśne środowisko jest idealne dla krystalizowania się niektórych minerałów zawartych w moczu, zaś ich stopniowa akumulacja prowadzi do powstania kamieni. Woda kokosowa, która jest idealnym środkiem nawadniającym, dzięki wysokiej zawartości potasu zapobiega tworzeniu się większych kryształów, a tym samym – kamieni. Szczególnie panów zachęcamy do spożywania wody kokosowej ze względu na tę korzyść – kamienie występują u nich trzy razy częściej niż u kobiet.

• Wspomagają leczenie cukrzycy

Zaskakujące wydaje się, że osoby z cukrzycą mogą, a nawet powinny, spożywać ten słodki i przepyszny napój. Okazuje się, że zgodnie z badaniami woda kokosowa jest idealnym środkiem w leczeniu cukrzycy. Jej spożywanie obniża poziom glukozy we krwi, a ponadto zapobiega powstawaniu zakrzepicy pojawiającej się często u osób cierpiących na tę dolegliwość.

• Obniża cholesterol i trójglicerydy

Badanie z 2006 r. pokazuje, że szczury spożywające wodę kokosową mają zmniejszone ryzyko zawału. Woda kokosowa podawana szczurom na wysokocholesterolowej diecie zmniejszała poziom całkowitego cholesterolu, trójglicerydów i cholesterolu LDL. Badacze spekulują, że te korzystne właściwości mogą wiązać się z wysoką zawartością potasu, magnezu i wapnia w tym napoju oraz elektrolitów jakże ważnych dla zdrowia serca.

• Woda kokosowa dla urody

Warto też wodę kokosową wykorzystywać zewnętrznie do pielęgnacji cery i włosów. Jest ona źródłem naturalnych cytokin wspomagających różnicowanie się komórek i zatrzymujących procesy starzenia się skóry. Bogata w antyoksydanty, minerały i kwas laurynowy równoważy, wzmacnia i nawilża tkankę łączną.

Jeśli jeszcze nie jesteście fanami wody kokosowej to zachęcam Was do zakupu młodego orzecha – jestem przekonana, że smak Was przekona!

Bibliografia:

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10674546

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12056182

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15892382

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24141413

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22900330

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24835026

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22449517

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26146124

http://link.springer.com/article/10.1023%2FB%3AQUAL.0000040363.64356.05

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17004906